De Robijnhof was een huis voor ouderen onder het beheer van Libertas Leiden. Dit gebouw stond op de nominatie om te worden afgebroken. Veel ouderen waren inmiddels verhuisd. In de resterende perioden van deze transitie wil Libertas middels een pilot op zoek naar nieuwe woonvormen voor de toekomst.

Veel nieuwe groepen zijn op zoek naar een woonplek binnen Leiden. Voor het woonvorm experiment in de Robijnhof werden er vier groepen bij elkaar gebracht in een anti-kraak opzet: de nog aanwezige ouderen, statushouders, mensen met een lichte psychische zorgvraag en studenten.  Naast extra personeel kwamen er vrijwilligers om projecten te begeleiden.

De aanpak in de Robijnhof had mijn interesse. Met name was ik benieuwd naar de reactie van de ouderen op de Statushouders. Aan tafel van Fransje heb ik de mensen van de Robijnhof leren kennen. Door ontmoetingen, aandacht geven, respect tonen en hulp te bieden, leerden wij elkaar steeds beter kennen. Er ontstond na een lange tijd van zoeken een sociale cohesie tussen de 4 groepen.
Creatief programma
Vanuit de ontmoetingen en gesprekken die ik had met de verschillende mensen en groepen ben ik met creatief programma gekomen om de cohesie te bevorderen en iedereen zijn eigen thuis gevoel te geven. De verschillende projecten zijn getoont in de expositie VER/T\HUIS, die ik samen met de bewoners en andere kunstenaars heb gerealiseerd. De expositie was bedoeld om dit speciale woonproject de aandacht te geven die het verdiend. Een bijzondere woonvorm die heeft geleidt tot de realiteit van een nieuw Nederland. Een gemengde samenleving die elkaar opnieuw moest leren vinden.

Hoe spel je het woord thuis in jouw taal en wat is de betekenis van dit woord?
Dat was mijn vraag aan alle inwoners op dat moment in de Robijnhof. Twee keer per week hield ik daar gesprekjes over. Als het mij lukte liet ik hen lapjes beschilderen over hun thuisgevoel, dat mocht natuurlijk in de eigen taal en over ieder gevoel. Deze gesprekken maakte veel los bij de mensen.
Tussendoor hielp je hen met andere hulpvragen zoals: Hoe laat is Ralph weer terug? Is er een pakje bezorgd voor mij? Wil je een kopje thee? Daewood heeft het gezet en ja er is ook wat lekkers bij. Kan je mij helpen met deze brief, of huiswerkopgave? Ook de ouderen aan tafel hielpen statushouders vaak met het huiswerk. De statushouders deden een boodschapje of andere zaken voor de ouderen. Thuisgevoel bleek een lastig begrip, wanneer je ontheemd bent, nog op zoek naar familie, of wachtend op familie en vergunningen voor een nieuw huis. Men kon zich eenzaam voelen. Voor de meeste studenten was het nieuwe leven juist spannend. Tegelijkertijd voelden ook de studenten zich ontheemd en zoekend, net los van hun familie.
Daar ontdekte ik dat het voor alle mensen belangrijk is om te weten waar ze vandaan komen, waar hun roots liggen. Tegelijkertijd is het belangrijk een nieuwe plek te vinden waar je kunt aarden. Het lastige van de nieuwe woonvorm was de gegeven tijdelijkheid van het project.

Als sluitstuk van dit project heb ik samen met de bewoners tenten gemaakt. Iedere tent symboliseerde een groep. Want ondanks dat de sociale cohesie groeiend was, bleven ze toch ook erg bij hun eigen clubje. De tent bied bescherming, openstelling en een nieuwe start.
Voor mij was het thuisgevoel bij de Robijnhof net als een van de tentjes. Je kon het oppakken en er weer meer verder gaan. Om iedere keer weer het thuisgevoel te vinden.

Als tweede project heb ik samen met Mireille Kniese, een net afgestudeerde fotografe een portrettengalerij samengesteld, zodat je altijd kon zien wie de bewoner was of de bezoeker van de Robijnhof. Dat er veel activiteiten plaatsvonden was duidelijk terug te zien in de grote hoeveelheid protretten van bezoekers.

Een derde installatie was een overdenkingskamertje. Een niet gebruikt kantoor dat ik samen met twee bewoners heb omgetoverd tot een ruimte waarin men kon bidden of mediteren. Een ruimte voor iedereen die rust nodig had. Door het gebruik van kleur, licht en zachte stoffen was het een positieve ervaring om hier te vertoeven.